Prolog

 Życie. Ludzie zaczynają je od płaczu. Ale potem jest lepiej. Potem śmieją się i mają szczęśliwe życie.

-Elso?-powiedziała starsza kobieta.-Chcesz zobaczyć swoją młodszą siostrę?
Mała Elsa wbiegła od razu do komnaty. Na łóżku leżała kobieta. Obok siedział mężczyzna. Oboje spoglądali na kołyskę.
-Kochanie...-powiedział cicho mężczyzna.-Poznaj Annę.
-Ania!-krzyknęła szczęśliwa dziewczynka.
-Cii...-uciszyli ją rodzice- Ona teraz śpi.
 Podeszła do kołyski. Leżała tam dzidziuś jak z bajki. Okrąglutka twarz pokryta była piegami. Uśmiechnięta Elsa zaglądała do kołyski. Nawet nie zauważyła, kiedy ze szczęścia zamroziła część kołyski. Anna zaczęła płakać. Dziewczynka gwałtownie się odsunęła.
-Elso, chyba...powinnaś już iść nasze panie muszą odpocząć-powiedział ojciec małej.
Spojrzała jeszcze na rodziców i grzecznie udała się do pokoju. W ich oczach pierwszy, ale nie ostatni ujrzała strach.
Położyła się do łóżka. Obudziła się w środku nocy. Na jej parapecie siedziała zakapturzona postać, wpatrująca się w zorze polarną.
-Kim jesteś?-powiedziała dziewczynka siadając na łóżku.
-Z tego co wiem-zaczęła postać-jesteś tu księżniczką. A one najpierw się przestawiają, a dopiero potem pytają o godność drugiej osoby.
-Masz rację-dziewczynka zsunęła się z łóżka.-Jestem Elsa z Arendelle-ukłoniła się.-A ty?
-Jestem Jack Frost-podał jej rękę. Ona odsunęła się szybko.
-Nie podchodź!-rzekła.
-Dlaczego?
-Bo jestem niebezpieczna i mogę ci coś zrobić.
-A cóż takiego? Mogłabyś mi pokazać?
Elsa wyciągnęła małe rączki przed siebie. Zaraz pojawiła się między nimi mała, magiczna kula, wokół której latały płatki śniegu.
Chłopak uśmiechnął się i kucnął przy  niej. Wytworzył podobną kulę. Ta jednak była o wiele większa i latały wokół niej o wiele większe płatki śniegu.
Dziewczynka patrzyła to na niego, to na kulę. Z otwartą buzią stała tam i nie mogła oderwać od niego wzroku.
-Skoro ty jesteś niebezpieczna, ja też.-powiedział chłopak i ponownie wyciągnął dłoń w jej stronę. Ta uścisnęła ją.


Od tego momentu widywali się już co noc.


Elsa pierwszy raz kogoś skrzywdziła. Siostrę. Kogoś, kogo tak bardzo kochała. Z jednej strony była bardzo smutna dlatego, że już nigdy więcej nie zobaczy siostry. Z drugiej jednak była zadowolona, że już nigdy więcej nie zrani siostry.
-Jack!-zawołała w nocy.
-Co się stało?-nagle zjawił się chłopak.
-Jestem niebezpieczna! Ja nie chcę! Anna!
-Ci...Uspokój się. Będzie dobrze.
Chłopak przytulił dziewczynkę. W jego obecności zawsze była spokojna. Czuła, jakby był jej bratem.
-Już dobrze. A teraz idź spać.
-A opowiesz mi bajkę?
-Dobrze.
Jack swą mocą wyczarował magiczne zwierzęta i postacie. Zaraz w jej pokoju pojawiło się kilkanaście bajek, a ona sama zasnęła.


Przychodził do niej nawet w dzień.

-Jack, mógłbyś mi podać Hiacyntę?-mówiła Elsa.
-Do kogo mówisz, kochanie?-zapytała mama małej.
-Do Jack'a, mojego przyjaciela.
-Przyjaciela?
-Tak. Wiesz mamo, ma taką samą moc jak ja. On nie ma siostry, ani brata.

Mówiła o nim coraz częściej. Rodzice w końcu stwierdzili, że to nie wyimaginowany przyjaciel, a choroba psychiczna.

-Więc twierdzisz-mówił obcy pan, którego rodzice nazywali psychologiem-że masz przyjaciela, który ma taką moc jak ty?
-Tak, już mówiłam.-powiedziała Elsa.-Jest ze mną, odkąd urodziła się Anna.

Ale pewnego dnia zaczął przychodzić coraz rzadziej. Ale i tak Elsa nie przestawała o nim mówić.

-Musicie jechać?-spytała nastolatka.
-Musimy. Kiedy wrócimy wszystko się zmieni. I będzie lepiej. Obiecujemy.-powiedziała mama i przytuliła córkę.

Jej rodzice zaginęli. Może umarli.


-Jack!!!-krzyczała zdenerwowana Elsa.-Gdzie jesteś?!
-Co się stało, mrożonko?-pojawił się nagle chłopak na parapecie.
-To przez ciebie!
-Co przeze mnie?
-To przez ciebie moi rodzice umarli! Oni chcieli się ciebie pozbyć! Gdyby nie ty, nie popłynęliby tam!
-Hej, hej, hej...To nie moja wina. Przecież...
-Wynoś się. Wynoś i nigdy nie wracaj!
-Jesteś zdenerwowana. Na pewno tak nie myślisz!
-Nie myślę?! Moi rodzice nie żyją! Gdzie byłeś, jak cię wołałam?! Gdzie jak cie potrzebowałam?!
-Posłuchaj, w moim życiu coś się zmieniło....
-Co?! Nie chcę cię znać! Nie przychodź już nigdy więcej.

Gdy ją opuścił przestałą panować nad mocą. Nie miał już kto ją uspokajać. A wtedy bała się jeszcze bardziej. I koło się zamykało. W końcu uciekła.

Sprawa wygląda tak:
4 komentarze-Zaczynam PISAĆ następny rozdział